Vergissing van één euro geen reden voor proceskostenvergoeding

Een automobilist tekent bij de rechtbank beroep aan omdat het hij niet eens is met zijn naheffingsaanslag parkeerbelasting. De rechtbank verklaart zijn beroep gegrond en bepaalt dat de gemeente het griffierecht moet vergoeden. De door de rechtbank aangegeven vergoeding voor het griffierecht bedraagt echter één euro minder dan het door de automobilist betaalde bedrag. Reden voor de automobilist om beroep aan te tekenen.
Hof Amsterdam is het met de automobilist eens dat de rechtbank griffierecht verkeerd heeft vastgesteld en dat dit moet worden gecorrigeerd. De gegrondverklaring van het beroep is echter geen reden om een proceskostenvergoeding aan de automobilist toe te kennen. De kennelijke en evidente vergissing van €1 van de rechtbank is een absoluut en relatief zeer gering bedrag. Het kosten maken voor en inroepen van beroepsmatige rechtsbijstand is in zo’n geval niet redelijk. Wel wordt het voor het hoger beroep betaalde griffierecht vergoed.
De hoogte van de door de automobilist ter discussie gestelde proceskostenvergoeding blijft in stand. Volgens het hof heeft de rechtbank het gewicht van de zaak conform de maatstaf vastgesteld.
Bron: Hof Amsterdam 18-01-2018

Verstrekking aandelen doorstaat gebruikelijkheidstoets niet

Een werkgever kent in het kader van een aandelenplan om niet aandelen toe aan haar werknemers. In de jaren vóór 2012 heeft de werkgever deze om niet toegekende aandelen regulier bij de werknemers verloond, waarbij de netto waarde van de aandelen is gebruteerd tegen 108,3%. Vanaf 2012 past de werkgever de werkkostenregeling toe. De aandelen wijst de werkgever sindsdien aan als eindheffingsbestanddeel. Omdat de vrije ruimte wordt overschreden geeft de werkgever over december 2012 een bedrag aan als eindheffing (op basis van een tarief van 80%). De Belastingdienst accepteert de aanwijzing van de aandelen als eindheffingsbestanddeel niet en legt over 2012 en 2013 naheffingsaanslagen loonheffing op met toepassing van het gebruteerde tabeltarief van 108,3%. De inspecteur vermindert de naheffingsaanslagen door een bedrag van € 2.400 per werknemer per jaar te accepteren als eindheffingsloon. Vraag is of de werkkostenregeling van toepassing is.
Op basis van de wetsgeschiedenis gaat de werkkostenregeling er volgens het hof van uit dat alle vergoedingen en verstrekkingen, ook die naar algemene maatschappelijke opvattingen niet als beloningsvoordeel worden ervaren, tot het loon behoren. Van daaruit zijn kosten gericht vrijgesteld of kan de werkgever ze aanwijzen als werkkosten. De werkkostenregeling is niet bedoeld om verruiming te creëren ten opzichte van de voor 2011 vrijgestelde vergoedingen en verstrekkingen. De regeling moet ook niet zo worden uitgelegd dat zij ruimte biedt voor oneigenlijk gebruik op die manier dat vergoedingen en verstrekkingen zonder zakelijk of gemengd karakter onder de werkkostenregeling kunnen worden gebracht. Het hof oordeelt dat de aandelen de gebruikelijkheidstoets niet kunnen doorstaan. Het gaat om een toekenning om niet van een in aantal en waarde omvangrijk pakket aandelen. Er is sprake van een aanzienlijk voordeel: de gedeeltelijke vrijstelling en het tarief van 80% tegenover het tabeltarief van 108,3%. De tariefsarbitrage geeft oneigenlijk gebruik aan. Het hof oordeelt daarnaast dat de doelmatigheidstoets van € 2.400, die de Belastingdienst toepast, in lijn is met de uitgangspunten van de gebruikelijkheidstoets. Deze begrenzing van € 2.400 is ook uitdrukkelijk als aanknopingspunt genoemd in de wetsgeschiedenis. Het hoger beroep van de inspecteur is gegrond.
Bron: Hof Amsterdam 25-01-2018

Weinig enthousiasme voor opdrachtgeversverklaring

Het kabinet onderscheidt in het regeerakkoord drie soorten zzp’ers: aan de ‘onderkant’ zzp’ers met een laag tarief. Gaan zij voor langere duur een overeenkomst aan of verrichten ze werkzaamheden die tot de reguliere bedrijfsactiviteiten van de opdrachtgever behoren, dan wordt er uitgegaan van een dienstbetrekking. Aan de ‘bovenkant’ (uurtarief boven € 75) komt er de mogelijkheid van opting-out indien er sprake is van werkzaamheden die niet tot de reguliere bedrijfsactiviteiten van de opdrachtgever behoren of indien er sprake is van een kortdurende overeenkomst. Voor de restgroep – met volgens schatting 800.000 zelfstandigen het merendeel van de zzp’ers – moet een opdrachtgeversverklaring uitsluitsel geven over de fiscale kwalificatie van de arbeidsrelatie. Hiervoor wordt een webmodule gelanceerd die de opdrachtgever online moet invullen.
Tijdens de hoorzitting bleek er weinig vertrouwen te zijn in die oplossing. Gevreesd werd dat zo’n webmodule een bureaucratisch, ondoorzichtig instrument zal zijn, dat bovendien door de opdrachtgever bij iedere opdracht weer moet worden ingevuld. En of het wat verandert aan de fiscale en arbeidsrechtelijke onzekerheid is maar de vraag.
Onder andere door ZZP Nederland werd er op gewezen dat de problemen zich met name voordoen aan de onderkant van de markt, waarom niet een oplossing die zich daar op richt? Door meerdere aanwezigen werd ook gewezen op de weinig succesvolle eerdere poging om een webmodule in te voeren met de Wet BGL.
Volgens minister Koolmees is een toets voor de middencategorie zelfstandigen noodzakelijk: ‘We moeten zekerheid hebben over de vraag wie een echte ondernemer is en wie niet. De fiscale consequenties zijn groot, en de gevolgen voor onze collectieve voorzieningen zijn drastisch.’
Om de positie van de zelfstandige ondernemer duidelijk af te bakenen is volgens het kabinet ook een modernisering van het arbeidsrecht nodig. Dit kan niet zonder een voorafgaande fundamentele discussie volgens de minister. Voor die veranderingen wordt daarom een horizon van 2020 aangehouden.
Bron: FD 25-01-2018

Druk, druk, druk

De belanghebbende in deze zaak krijgt van de gemeente Den Haag een aanslag parkeerbelasting opgelegd van € 61,70. In de procedure die daarop volgt geeft de gemachtigde aan dat hij namens zijn cliënt gehoord wil worden. Op 4 oktober 2016 krijgt hij een uitnodiging voor de hoorzitting op 25 oktober, met het verzoek voor 18 oktober de uitnodiging schriftelijk te bevestigen. De gemachtigde stuurt geen bevestiging en verschijnt niet op de hoorzitting, maar mailt op 26 oktober dat hij tot de 26e met verlof in het buitenland was en daarom niet kon reageren. Hij verzoekt om een nieuwe hoorzitting. De heffingsambtenaar vraagt hem daarop per mail wanneer dat dan schikt. De gemachtigde mailt terug dat hij binnenkort zal reageren, want druk, druk, druk… ‘Ik ben niet al te veel aanwezig in verband met vele zittingen van cliënten maar u kunt mij t.a.t. proberen te bellen. Per mail een afspraak maken is ook mogelijk.’ De heffingsambtenaar heeft vervolgens een aantal malen vergeefs contact gezocht.
Ruim twee maanden later, 2 januari 2017, volgt dan een brief waarin de gemachtigde de heffingsambtenaar in gebreke stelt vanwege het uitblijven van een tijdige beslissing en het verzoek binnen twee weken een beslissing te nemen. Die beslissing komt er, echter zonder dat daar nog een hoorzitting aan vooraf gaat. Hier gaan de gemachtigde in beroep. De rechtbank oordeelt dat met de ingebrekestelling van 2 januari 2017 de heffingsambtenaar ervan mocht uitgaan dat de belanghebbende geen behoefte meer had aan een hoorzitting. Ook in hoger beroep komt het hof niet tot een ander oordeel. Ernaar gevraagd geeft de gemachtigde aan ook zelf geen concrete voorstellen te hebben gedaan voor een hoorzitting. Volgens het hof kon de heffingsambtenaar, mede gezien de handelwijze van de gemachtigde, dan ook geen ander conclusie trekken dan dat men in feite niet wilde worden gehoord.
Bron: Hof Den Haag 19-12-2017 (publ.24-01-2018)

Uitbetaling lage-inkomensvoordeel mogelijk later

Het BIT constateert dat de computersysteem dat de Belastingdienst en UWV nodig hebben voor de uitvoering van de wet nog niet af is. Volgens het BIT moet er nog veel in korte tijd gebeuren om werkgevers daadwerkelijk in september het lage-inkomensvoordeel (LIV) te kunnen uitbetalen. Het BIT adviseert daarom de loonkostenvoordelen, het tweede onderdeel van de Wet tegemoetkomingen loondomein dat dit jaar in werking is getreden en in de plaats treedt van de premiekortingen, uit te stellen.
Volgens de minister kan van uitstel echter geen sprake zijn. Allereerst is het onderdeel LIV al vorig jaar ingegaan. De loonkostenvoordelen (LKV) en Jeugd-LIV zijn per 1 januari van dit jaar in werking getreden en een eerste uitbetaling voor die regelingen vindt in september volgend jaar plaats. Uitstel van de LKV biedt daarom volgens de minister geen soelaas voor de invoering van het LIV, waarvan de eerste uitbetaling september dit jaar moet plaatsvinden. Ook is uitstel van het LKV niet nodig omdat volgens de minister de uitvoeringsinstanties nog een heel jaar de tijd hebben om een en ander op orde te krijgen. Ook kán het LKV niet worden uitgesteld, omdat de premiekortingen al zijn afgeschaft. Uitstel zou betekenen dat werkgevers over 2018 geen LKV kunnen aanvragen, maar ook geen premiekortingen kunnen krijgen.
Als alternatief voor uitstel kiest de minister voor de oplossing om de voorlopige berekening en de beschikking van het LIV met maximaal twee maanden uit te stellen, mocht dit om uitvoeringstechnische redenen nodig zijn.
Bron: Min SZW 15-01-2018