Staatssecretaris Mona Keijzer heeft de Consumentenagenda met drie belangrijke thema’s naar de Tweede Kamer gestuurd. Eén van de thema’s is dat bedrijven of organisaties consumenten straks alleen nog mogen benaderen via de telefoon als een consument daar expliciet toestemming voor heeft gegeven. Ook wil de staatssecretaris dat consumenten een sterkere positie krijgen inde digitale economie en dat wordt gestart een bewustwordingscampagne voor consumenten: Recht hebben, Recht halen.
Met de voorgenomen wettelijke maatregel wordt de consumentenbescherming offline en online zoveel mogelijk gelijk getrokken. Voor telefonische verkoop geldt nu in plaats van opt-in nog opt-out waarbij consumenten gebeld mogen worden voor direct marketing doeleinden, tenzij zij door inschrijving in het Bel-Me-Niet Register anders hebben aangegeven.
Daarnaast wil de staatssecretaris met Nederlandse online marktplaatsen tot eenduidige afspraken komen over hoe hun klanten van de juiste informatie worden voorzien en bij wie ze terecht kunnen in geval van problemen. De afgelopen jaren zijn er stappen gezet in het versterken van de Europese digitale interne markt door moderne regels voor het aanbieden van pakketreizen en hulp bij grensoverschrijdende geschillen.
Een ander belangrijk uitgangspunt is het versterken van de positie van de digitale consument rondom het zogenoemde Internet of Things (IoT). In 2020 zijn naar verwachting 20,4 miljard apparaten (een verdubbeling ten opzichte van 2017) verbonden met het internet. De snelle groei van deze markt voor biedt consumenten voordelen, maar vaak is nog onduidelijk wat zij in de praktijk mogen verwachten van een slim apparaat en waar zij terecht kunnen wanneer het apparaat niet meer goed functioneert. Deze onduidelijkheid moet worden weggenomen.
Het ministerie van EZK start samen met organisaties die actief zijn op het terrein van consumentenbeleid de bewustwordingscampagne: Recht hebben, Recht halen. Op papier zijn consumenten goed beschermd, maar de praktijk is weerbarstig en complex. Consumenten en ondernemers moeten weten welke rechten ze hebben en hoe ze hun recht kunnen halen. Op die manier worden consumenten en ondernemers beter geïnformeerd over bijvoorbeeld rechten bij aankopen via platforms en garanties.
Bron: Min. EZK, 08-10-2018

Een lening aan een gelieerde schuldeiser is niet zakelijk als de schuldeiser weliswaar een zekerheid heeft gesteld, maar een andere financier dezelfde zekerheid ook al heeft bedongen en diens zekerheidstelling voorrang heeft.
In deze zaak had een man via zijn holding geld doorgeleend aan een bv die was opgericht om twee overnames uit te voeren. De overnames werden niet alleen gefinancierd met leningen van haar aandeelhouders, maar ook met een rekening-courantkrediet van de bank. De man had zekerheden bedongen: zolang de schuld niet was afgelost, mocht de holding haar bedrijfsmiddelen niet verkopen zonder toestemming van de man, en de holding zou een bezitloos pandrecht vestigen op deze bedrijfsmiddelen. De bank had de verpanding van de bedrijfsmiddelen echter ook al bedongen. Dit pandrecht had voorrang op de rechten van de man. Toen de man een waardedaling van de vordering wilde opgeven als negatief resultaat uit overige werkzaamheden, stak de inspecteur hier een stokje voor. Hij vond namelijk dat de lening van de man aan de holding onzakelijk was.
Het hof was het met de inspecteur eens. Hierbij woog het zwaar mee dat de activa van de holding voor het grootste deel bestonden uit leningen aan de overname-bv, waardoor de man indirect het ondernemingsrisico van de overname-bv liep. En dit risico was hoog, aangezien de overname-bv verliezen leed. Bovendien had de bedongen zekerheidstelling geen effect, aangezien de bank voorrang had en er dus feitelijk sprake was van een tweederangs zekerheid. Het hof concludeerde dan ook dat een derde onder deze voorwaarden nooit bereid zou zijn om tegen een winstonafhankelijke vergoeding een lening te verstrekken. De lening was zodoende onzakelijk en de man mocht de afwaardering van de vordering niet als negatief resultaat uit overige werkzaamheden opgeven.
Bron: Hof Den Bosch, 15-6-2018

Als een bovenwoning op enigerlei wijze dienstbaar is aan de onderneming die in de ruimte onder de woning wordt gedreven, is geen sprake van verplicht privévermogen maar van keuzevermogen, zo blijkt uit een uitspraak van Hof Arnhem-Leeuwarden.
Een man exploiteerde met zijn echtgenote en dochter een dansstudio. Bij de start van de onderneming kochten zij een bedrijfspand met daarboven een woning die zij vervolgens ook gingen bewonen. De firmanten rekenden de gehele onroerende zaak tot het ondernemingsvermogen. In 2012 verkochten de firmanten de onroerende zaak. Hiermee werd winst behaald. De gemachtigde van de firmanten stelde vervolgens dat de woning destijds onjuist was geëtiketteerd. Volgens hem was er geen sprake van keuzevermogen, maar van verplicht privévermogen, wat zou betekenen dat de verkoopwinst over de woning onbelast zou blijven.
Het hof stelde dat uitsluitend sprake kon zijn van verplicht privévermogen als de woning niet op enigerlei wijze dienstbaar was aan de onderneming. Hiervoor moesten de firmanten aannemelijk maken dat de woning bij aanschaf uitsluitend voorzag in hun woonbehoeften, maar het hof vond dat zij hierin niet waren geslaagd. Het hof concludeerde dan ook dat de bovenwoning wél op enigerlei dienstbaar was aan de onderneming. Hierbij woog onder andere mee dat de firmanten een tussendoor gebruiken om vanuit de bovenwoning in de hal van hun dansstudio te komen, dat zij de was van hun dansstudio deden in de wasmachine die in de bovenwoning stond en dat zij de administratie van de dansstudio in de bovenwoning deden. Bovendien stond op de gevel van de bovenwoning een reclame-uiting van de dansschool. Daarom vond het hof dat de bovenwoning niet tot het verplichte privévermogen behoorde en dat de winst bij verkoop belast was.
Bron: Hof Arnhem-Leeuwarden, 25-9-2018

Als een directeur met zijn auto van de zaak een golfclub bezoekt voor ontmoetingen met potentiële zakenrelaties kan volgens Hof Den Bosch wel degelijk sprake zijn van een privérit. En dat kan ertoe leiden dat de grens van 500 kilometer privégebruik wordt overschreden.
In deze zaak had een directeur de beschikking over een personenauto die door zijn werkgever ter beschikking was gesteld. Hij had hiervoor een Verklaring geen privégebruik auto. Ook hield hij een sluitende rittenadministratie bij. Uit onderzoek bleek dat de directeur in 2011 79 ritten naar de golfclub had gemaakt. Hij had deze ritten als zakelijk aangemerkt, aangezien hij tijdens deze bezoeken uitsluitend zakelijke relaties ontmoette. In geschil was of deze ritten als zakelijk konden worden aangemerkt. De inspecteur vond van niet en legde een naheffingsaanslag loonheffing op, aangezien hij stelde dat de directeur in 2011 meer dan 500 kilometer privé had gereden.
Het hof stelde vast dat uit de Golfbranche Monitor Jaarrapportage 2010, die door de gemachtigde van de directeur was overlegd, bleek dat een golfer in 2010 gemiddeld bijna 17 rondes golfde. Het hof beschouwde dit aantal als representatief en vond daarom dat de kilometers die samenhingen met 17 bezoeken als privékilometers moesten worden aangemerkt. De kilometers met betrekking tot de overige bezoeken aan de golfclub waren wel zakelijk. Vanwege de 17 ‘privébezoeken’ kwam het totale aantal privékilometers boven de 500 kilometer per jaar, waardoor de bijtelling voor privégebruik van de auto ten onrechte niet was toegepast. De naheffingsaanslag bleef dan ook in stand.
Bron: Hof Den Bosch, 21-6-2018