Bestuurders van bv’s die betalingen van afnemers van die bv overmaken naar hun eigen privérekeningen, plegen daarmee onbehoorlijk bestuur. In zo’n situatie mag de ontvanger van de belastingen de bestuurder aansprakelijk stellen als de bv door dit onbehoorlijke bestuur haar fiscale verplichtingen niet kan voldoen.
De Belastingdienst stelt een bestuurder van een bv aansprakelijk voor schulden aan loonheffingen en omzetbelasting die de bv niet kan betalen. De bestuurder stapt uiteindelijk naar Hof Amsterdam. Om te beginnen stelt hij dat zijn bezwaar tegen de aansprakelijkstelling moet worden gehonoreerd, omdat de fiscus te laat op dit bewaar heeft gereageerd. Het hof stelt vast dat dit standpunt geen steun vindt in het recht.
Een ander punt van geschil is de aan- of afwezigheid van onbehoorlijk bestuur. De ontvanger bestrijdt dat de bestuurder een correcte melding van betalingsonmacht heeft gedaan. Als een bestuurder een betalingsonmacht bij de bv niet correct meldt, mag de fiscus in beginsel ervan uitgaan dat deze betalingsonmacht voortvloeit uit onbehoorlijk bestuur van de bestuurder. Tegenbewijs bieden is alleen toegestaan als de bestuurder geen blaam treft voor het achterwege blijven van de melding of als het om een ex-bestuurder gaat.
De ontvanger neemt echter geen risico en motiveert ook waarom sprake is van onbehoorlijk bestuur. De bestuurder heeft aanvankelijk de bedragen die de bv ontving van haar afnemers grotendeels (soms zelfs volledig) overgeboekt naar zijn privérekening. Naderhand heeft hij de bedragen die de bv factureerde rechtstreeks door de afnemers op zijn privérekening laten storten. Hij liet net genoeg geld in de bv achter om de lopende uitgaven te kunnen betalen. Dit ‘leeghalen’ van de bv is volgens de fiscus de directe oorzaak van de betalingsonmacht van de bv. Het hof ziet dat ook zo. Of de bv een correcte melding van betalingsonmacht heeft gedaan, is daarom hier niet van belang. De ontvanger heeft de bestuurder terecht aansprakelijk gesteld.
Bron: Hof Amsterdam 16-04-2019

Op Prinsjesdag zal meer duidelijkheid worden verschaft over de manier waarop letselschadevergoedingen buiten de vermogensrendementsheffing van box 3 kunnen worden gehouden. Dit blijkt uit een brief van staatssecretaris Snel van Financiën aan de Tweede Kamer.
De Tweede Kamer heeft op 15 november 2018 bij de behandeling van het pakket Belastingplan 2019 een motie aangenomen waarin de regering is verzocht om de volgende zaken in kaart te brengen:

Hoeveel mensen hebben een letselschadevergoeding ontvangen?
Wat is het financieel beslag als deze vergoedingen worden uitgezonderd van de vermogensrendementsheffing in box 3?
Op welke wijze kunnen de letselschadevergoedingen buiten de box 3-heffing worden gehouden en in welke mate is dit uitvoerbaar door de Belastingdienst?

De staatssecretaris heeft in zijn brief aangegeven dat het antwoord op de vraag op welke wijze de letselschadevergoedingen buiten de vermogensrendementsheffing kunnen worden gehouden, mogelijk samenhangt met de uitkomsten van het onderzoek naar opties om belastingplichtigen met vooral of uitsluitend spaargeld tegemoet te komen. Daarom wil de staatssecretaris de kabinetsreactie op de motie tegelijk met de resultaten van het genoemde onderzoek naar de Tweede Kamer sturen. Dit zal op Prinsjesdag 2019 gebeuren.
Bron: MvF 12-7-2019

Per 1 augustus 2019 gelden nieuwe bewijsregels voor de ontvangst van een boetebeschikking. Dit is het gevolg van een recente uitspraak van de Hoge Raad.
In deze zaak had een bv onder andere bezwaar gemaakt tegen de ontvangst van een boetebeschikking. Volgens de inspecteur was dit bezwaar niet-ontvankelijk vanwege een termijnoverschrijding. De Hoge Raad stelde vast dat in een arrest van de Hoge Raad uit 1988 werd geoordeeld dat de inspecteur een ingediend bezwaar tegen een boetebeschikking alleen niet-ontvankelijk kan verklaren als hij kan bewijzen dat wat de belastingplichtige beweert over de niet-ontvankelijkheid onjuist is. Maar omdat in de rechtspraak over bestuurlijke boetes een andere opvatting zichtbaar is geworden, oordeelt de Hoge Raad nu dat voor boetes de gewone bewijsregels moeten gaan gelden. Deze regels houden in dat wordt aangenomen dat een boetebeschikking die per post wordt verzonden, in de regel aankomen bij de geadresseerde. Als een belanghebbende de ontvangst van een poststuk betwist, moet hij het vermoeden van ontvangst ontzenuwen. Hierbij is het voldoende dat de ontvangst c.q. de aanbieding van de beschikking kan worden betwijfeld op grond van hetgeen dat de belanghebbende aanvoert. Wordt het vermoeden van ontvangst inderdaad ontzenuwt, dan moet de inspecteur bewijzen dat de boetebeschikking is ontvangen c.q. aangeboden.
Bron: Hoge Raad, 5-7-2019

Het is onder voorwaarden mogelijk bij arbeidsongeschiktheid een lijfrentepolis geheel of gedeeltelijk af te kopen zonder dat hierdoor revisierente verschuldigd wordt. De uitkering uit de polis mag dan een bepaald maximumbedrag niet overtreffen. Overschrijding van dit bedrag leidt tot revisierente, hoe gering die overschrijding ook is.
In 2015 koopt een man zijn lijfrenteverzekering af. Hij heeft een bedrag van € 40.829 ontvangen. De man is op het moment van ontvangst van de uitkering arbeidsongeschikt. Vanaf 2015 is het onder voorwaarden mogelijk een lijfrentepolis geheel of gedeeltelijke af te kopen bij arbeidsongeschiktheid. Een belangrijke voorwaarde is de hoogte van het in een jaar te ontvangen afkoopbedrag. Het wettelijk vastgestelde maximale bedrag in 2015 bedroeg € 40.000. De man ontvangt in 2015 € 40.829. In geschil bij Rechtbank Gelderland is of de Belastingdienst terecht € 8.165,94 aan revisierente in rekening heeft gebracht vanwege de geringe overschrijding van de maximale afkoopsom. De man verklaart voor de rechtbank zich niet bewust te zijn geweest dat bij een afkoop van € 40.000 in 2015 geen revisierente verschuldigd zou zijn en bij een afkoop van € 40.829 wel. De man hoopt op coulance van de rechter. De rechter kan echter niet anders dan de inspecteur gelijk geven. De inspecteur heeft bij het vaststellen van de aanslag de wettelijke regeling voor revisierente correct toegepast met de juiste grondslag. Een overschrijding van de uitkering van € 829 leidt tot ruim € 8.000 aan revisierente. Ofschoon de rechtbank zich best kan voorstellen dat de man de regeling van revisierente als onredelijk beschouwt, moet zij toch het beroep ongegrond verklaren. De rechter moet oordelen volgens de wet en hij mag in geen geval de innerlijke waarde of billijkheid van een wet beoordelen.
Bron: Rb. Gelderland 19-06-2017

Doet een belastingplichtige geen aangifte en maakt hij ook geen bezwaar tegen een informatiebeschikking? Dan verklaart de rechter het beroep ongegrond, tenzij de belastingplichtige doet blijken dat de uitspraak op bezwaar onjuist is geweest.
In 2013 heeft een dga aandelen in diverse vennootschappen. De man heeft aan twee vennootschappen behoorlijke bedragen uitgeleend. Van een derde vennootschap heeft hij zelf geld geleend. Voor het jaar 2013 dient de dga een nihilaangifte in. De Belastingdienst wijkt bij het opleggen van de aanslag af van de aangifte. De inspecteur corrigeert de aangifte onder meer met een hoger gebruikelijk loon, resultaat uit ter beschikking gestelde vermogensbestanddelen en inkomen uit aanmerkelijk belang. In geschil bij Rechtbank Noord-Holland zijn de aangebrachte correcties door de Belastingdienst. De rechtbank keert de bewijslast om. Er is een onherroepelijke informatiebeschikking en de dga heeft niet de vereiste aangifte ingediend. De dga motiveert een lager gebruikelijk loon met de stelling dat de vennootschappen structureel verlieslijdend zijn. De rechter vindt dat de dga dit niet heeft aangetoond. De resultaten waarnaar de dga verwijst zijn niet alle jaren negatief geweest. De dga haalt ook bakzeil met zijn stelling dat de geldleningen kwalificeren als informele kapitaalstortingen. Door de geldleningen in de aangifte inkomstenbelasting 2012 op te nemen en hierbij rentebaten in aanmerking te nemen, is het niet waarschijnlijk dat in 2013 de geldleningen geen geldleningen meer zijn. Zeker niet als de omstandigheden niet zijn veranderd. De rechtbank is voorts van oordeel dat de schatting door de inspecteur van het inkomen uit terbeschikkingstelling redelijk is. De dga heeft in ieder geval niet doen blijken dat dit inkomen te hoog is vastgesteld. De niet-betaalde rente door de dga vanwege de aan hem verstrekte lening, ziet de rechtbank als verkapte winstuitdeling en inkomen uit aanmerkelijk belang. De daarvoor gehanteerde rente van 4% is niet te hoog. Bovendien heeft de dga dit percentage ook gebruikt in zijn aangifte 2012.
Bron: Rb. Noord-Holland 2-7-2019