Als een geldlening tussen een dga en zijn vennootschap mondeling wordt aangegaan en pas veel later schriftelijk wordt bekrachtigd, wil dit niet zeggen dat er sprake is van een schijnlening, zo blijkt uit een uitspraak van Rechtbank Noord-Holland.
Een echtpaar heeft een Limited (Ltd.) opgericht. Zij zijn beiden directeur en houden ieder de helft van de aandelen. In de jaren 2008 tot en met 2011 verstrekt het echtpaar gelden aan de Ltd. De leningen worden mondeling aangegaan en worden pas later op schrift gesteld. Toen de vrouw en haar echtgenoot hun vordering op de Ltd. na een aantal jaren wilden afwaarderen wegens tegenvallende resultaten, weigerde de inspecteur de aftrek. Volgens hem was er sprake van een schijnlening doordat de lening pas meerdere jaren na de eerste geldverstrekking schriftelijk was bekrachtigd.
De rechtbank was het niet met de inspecteur eens. Een geldlening kan ook mondeling worden aangegaan, dus is een mondeling afgesproken lening niet ‘automatisch’ een schijnlening. Bovendien kan de inspecteur niet aannemelijk maken dat een reële terugbetalingsverplichting ontbreekt. Ook stelt het echtpaar dat de Ltd. rente had betaald over de lening. De rechtbank oordeelde dan ook dat er geen sprake was van een schijnlening.
Bron: Rb. Noord-Holland, 1-10-2018

Als in de media berichten verschijnen over concrete acties van de Belastingdienst ten opzichte van verzwegen bankrekeningen in het buitenland en een belastingplichtige vervolgens een beroep doet op de inkeerregeling, is hij te laat.
In deze zaak hield een man een bankrekening aan bij de Zwitserse UBS-bank. In zijn aangiften inkomstenbelasting had hij echter geen melding gemaakt van deze bankrekening. In juli 2015 verzocht de Belastingdienst de Zwitserse fiscus om informatie over Nederlandse rekeninghouders bij de UBS-bank. Op 16 september 2015 informeerde de bank de rekeninghouders hierover en op 27 september 2015 verschenen in de Nederlandse media berichten over het door de Nederlandse fiscus ingediende informatieverzoek. Op 16 oktober 2015 deed de man een beroep op de inkeerregeling, waarna hij de Belastingdienst informeerde over zijn bankrekening bij de UBS-bank. De fiscus legde hem echter navorderingsaanslagen met boetes op.
Volgens de rechtbank had de inspecteur juist gehandeld. Er was namelijk geen sprake meer van vrijwillige inkeer, aangezien de inkeer dan moet plaatsvinden voordat de belastingplichtige weet of redelijkerwijs moet vermoeden dat de Belastingdienst bekend is – of bekend zal worden – met de onjuistheid of onvolledigheid van de aangifte. Het genoemde vermoeden moet een geobjectiveerd vermoeden zijn, wat volgens de rechtbank in elk geval aan de orde was zodra de Nederlandse media berichtten over het informatieverzoek aan de UBS-bank. Dat was op 27 september 2015 en na deze datum was er dus geen vrijwillige inkeer meer mogelijk.
Bron: Rb. Gelderland, 14-9-2018

Een lening aan een gelieerde schuldeiser is niet zakelijk als de schuldeiser weliswaar een zekerheid heeft gesteld, maar een andere financier dezelfde zekerheid ook al heeft bedongen en diens zekerheidstelling voorrang heeft.
In deze zaak had een man via zijn holding geld doorgeleend aan een bv die was opgericht om twee overnames uit te voeren. De overnames werden niet alleen gefinancierd met leningen van haar aandeelhouders, maar ook met een rekening-courantkrediet van de bank. De man had zekerheden bedongen: zolang de schuld niet was afgelost, mocht de holding haar bedrijfsmiddelen niet verkopen zonder toestemming van de man, en de holding zou een bezitloos pandrecht vestigen op deze bedrijfsmiddelen. De bank had de verpanding van de bedrijfsmiddelen echter ook al bedongen. Dit pandrecht had voorrang op de rechten van de man. Toen de man een waardedaling van de vordering wilde opgeven als negatief resultaat uit overige werkzaamheden, stak de inspecteur hier een stokje voor. Hij vond namelijk dat de lening van de man aan de holding onzakelijk was.
Het hof was het met de inspecteur eens. Hierbij woog het zwaar mee dat de activa van de holding voor het grootste deel bestonden uit leningen aan de overname-bv, waardoor de man indirect het ondernemingsrisico van de overname-bv liep. En dit risico was hoog, aangezien de overname-bv verliezen leed. Bovendien had de bedongen zekerheidstelling geen effect, aangezien de bank voorrang had en er dus feitelijk sprake was van een tweederangs zekerheid. Het hof concludeerde dan ook dat een derde onder deze voorwaarden nooit bereid zou zijn om tegen een winstonafhankelijke vergoeding een lening te verstrekken. De lening was zodoende onzakelijk en de man mocht de afwaardering van de vordering niet als negatief resultaat uit overige werkzaamheden opgeven.
Bron: Hof Den Bosch, 15-6-2018

Het kabinet, de werkgevers- en werknemersorganisaties, onderwijsinstellingen en uitvoeringsorganisaties werken aan een gezamenlijk actieplan om mensen meer invloed te laten krijgen op hun eigen loopbaan. Eén van de voornaamste aspecten van dit actieplan is dat het vanzelfsprekend wordt dat iedereen zich tijdens zijn of haar loopbaan blijft ontwikkelen.
Om meer invloed te krijgen op de eigen loopbaan moet het inzichtelijker worden welke scholingsmogelijkheden er zijn. Daarom komt er meer ondersteuning in de vorm van voorlichting, loopbaanadvies en coaching. Ook wordt het aanbod van onderwijs flexibeler en worden kleine bedrijven aangemoedigd om aan bijscholing en omscholing te doen. Verder gaat het kabinet helpen bij de realisatie van een individueel leer- en ontwikkelbudget voor iedereen. Het gaat om een nieuw instrument waarmee ook in het buitenland nog weinig ervaring bestaat. Als eerste stap wil het kabinet een digitaal overzicht ontwikkelen van individuele scholingsmogelijkheden en – op termijn – ook bijpassende financiële tegemoetkomingen.
In sommige bedrijven en sectoren zijn er al zogeheten individuele leer- en ontwikkelrekeningen, in de vorm van leerrekeningen, vouchers of trekkingsrechten. Deze zijn allemaal bedoeld om de werknemer meer regie te geven over zijn of haar ontwikkeling. Het kabinet wil de uitbreiding van dergelijke instrumenten stimuleren door verbetering van de randvoorwaarden en belastingaftrek.
Bron: Min. van SZW, 27-9-2018

Als een directeur met zijn auto van de zaak een golfclub bezoekt voor ontmoetingen met potentiële zakenrelaties kan volgens Hof Den Bosch wel degelijk sprake zijn van een privérit. En dat kan ertoe leiden dat de grens van 500 kilometer privégebruik wordt overschreden.
In deze zaak had een directeur de beschikking over een personenauto die door zijn werkgever ter beschikking was gesteld. Hij had hiervoor een Verklaring geen privégebruik auto. Ook hield hij een sluitende rittenadministratie bij. Uit onderzoek bleek dat de directeur in 2011 79 ritten naar de golfclub had gemaakt. Hij had deze ritten als zakelijk aangemerkt, aangezien hij tijdens deze bezoeken uitsluitend zakelijke relaties ontmoette. In geschil was of deze ritten als zakelijk konden worden aangemerkt. De inspecteur vond van niet en legde een naheffingsaanslag loonheffing op, aangezien hij stelde dat de directeur in 2011 meer dan 500 kilometer privé had gereden.
Het hof stelde vast dat uit de Golfbranche Monitor Jaarrapportage 2010, die door de gemachtigde van de directeur was overlegd, bleek dat een golfer in 2010 gemiddeld bijna 17 rondes golfde. Het hof beschouwde dit aantal als representatief en vond daarom dat de kilometers die samenhingen met 17 bezoeken als privékilometers moesten worden aangemerkt. De kilometers met betrekking tot de overige bezoeken aan de golfclub waren wel zakelijk. Vanwege de 17 ‘privébezoeken’ kwam het totale aantal privékilometers boven de 500 kilometer per jaar, waardoor de bijtelling voor privégebruik van de auto ten onrechte niet was toegepast. De naheffingsaanslag bleef dan ook in stand.
Bron: Hof Den Bosch, 21-6-2018